رواية رفيف قلبي الفصل التاسع والعشرون 29 بقلم شروق الحاوي
آسر قرب من رفيف وحاوط وشها بين إيده: رفيف إنتى بتكونى مراتى وأم ابنى بس محتاج منك وعد
رفيف بستغراب: وعد اى
آسر: اوعدينى يارفيف قلبى إن الماضى مهما كان صعب ومؤلم مستحيل يأثر على علاقتنا ببعض
رفيف بحب حطت إيدها على ايده اللى على وشها : انا بحبك ومستحيل اسمح لأى حاجه مهما كانت تفرقنا
آسر: اعتبرة وعد يعنى مهما حصل وهما عرفنى او اكتشفتى مش هنبعد صح
رفيف بستغراب: آسر مالك فى اى ولية بتتكلم بغرابة كدا
آسر باس إيدها وركع على ركبتة
آسر بحب وحزن خفى: عارف ان انا اذيتك وجرحتك كتير وانتى كل مرة بتسامحينى قلبك ابيض وبيسامح الكل عايزك تفضلى كدا ومتسمحيش للدنيا وغد*رها يغيرك مهما كان حجم الاذية وانا اوعدك هفضل جمبك وهنواجه كل حاجه مع بعض
ومد إيده فى جيبة وطلع علبة باللون البنفسج لون رفيف المفضل وطلع منها خاتم على شكل ما لانهاية وفى فص فى النص بلون عيونها كان جميل جدا
آسر: تقبلى تتجوزينى يارفيف قلبى بس المرة دى قدام الدنيا والعالم كلة بحبك يا أجمل وأرق رفيف فى حياتى
رفيف دمعت وهزت رآسها بآه وطبعا علشان لابسة نقاب مفيش حد لاحظ دموعها غير آسر
آسر لبسها الخاتم وشالها ولف بيها وكان بيضحك زى الطفل اللى أمة كانت بعيدة عنه ورجعتله من تانى
رفيف بخجل: آسر نزلنى آسر عيب كدا كلهم واقفين
آسر نزلها وهى دفنت وشها فى صدرة من الخجل وفجاءة جه آياد
آياد بطفولة: ماما انتى بتحضنى عمو دا لية انتى تحضنينى انا بس وحضنها من رجلها ورفيف نزلت لمستواه وحضنتها وهى بتضحك وآسر كان مبسوطة إن عيلتة وآخيرا جمبة فجاءة اتدخلت ثريا
ثريا بدموع: طيب مش ناوية تسامحى أمك انتى سامحتى الكل طب وانا
رفيف: لان اللى انا عشتة بسببك مستحيل يتسامح علية بس سيبى الايام تحكم ما بينا انتى دلوقتى بابا رجعلك وآدم فى حضنك عايزة اى تانى
انا مش مهمة عندك
محمد قرب من رفيف: انتى عارفة ياقلب ابوكى ان انا بحبك اكتر من اى حاجة فى الدنيا وإنك احلي حاجة حصلت فى حياتى بس عايزك تسامحينى ومتزعليش منى لان كل اللى حصل دا كان غصب عنى
رفيف: بابا حبيبى انا مش فاهمه انت وآسر بتتكلموا بطريقة غريبة و اسامح حضرتك على اى
محمد بإبتسامة باس رأسها: مفيش ياقلب ابوكى أهم حاجة إنك مبسوطة ودا كل اللى يهمنى
آسر راح لأحمد اللى دمع مكن كمية الحب اللى جواهم لبعض آسر طبطب على كتفة وشد نغم
ونغم وقف قدام أحمد
وكانت متوترة ورنيم مكنتش فاهمه اى حاجة من اللى بتحصل
آسر فهم تخبطها وعدم فهمها: تعالى يارنيم قربى
رنيم قربت منه وسألتة: آسر انت لية سفرتنى انا وعمو عامر وكمان قولتلى إنك تعرف عيلتى فهمنى بقا علشان مبقتش فاهمة حاجة
آسر: انا هفهمك كل حاجه
فى اليوم اللى سفرتك فية انتى وبابا دا علشان كنت خايف عليكم وكمان مكنتش فاهم عمى لية كان خاطفكم انا كنت فاكر وراه حاجه من الموضوع دا وعلشان كدا سفرتكم علشان احميكم من اى أذ*ى
صحيح الفترة طولت بس علشان مكنتش مركز شوية بس انا آسف على كل اللى حصلكم
وحط إيدة على كتف أحمد: ودا احمد اخوكم
نغم طبعا كانت فاهمة كل حاجه ورنيم وأحمد مكنوش فاهمين حاجة
فا آسر حكالهم كل حاجه
أحمد بصدمة: يعنى نغم ورنيم اخواتي بس ازاى بابا كان خا*طفهم وكمان ابوك اللى هو المفروض عمى انا فهمت ان كان خا*طف ابوك علشان خاطر الفلوس بس بناتو لية يعمل فيهم كدا
آسر: للاسف مش عارف بس ادعيله ربنا يرحمه وأهم حاجه انكم مع بعض ودا كفاية
نغم بمرح: ياجماعه انتو بتدورا على اى حاجة علشان تعيطوا وخلاص وبعدين خبطت أحمد فى كتفة يلا مش المفروض احنا اخوات وكدا يعنى حضن حتى ولا اى حاجة
فجاءة لاقت آدم ماسكها من قفاها: نعم ياروحمممك حضن اى دا انت هتستعبطى
نغم وعى بتشد نفسها: يآدم بقا يآدم برستيجى وبعدين دا حضن اخوى برئ كدا كان نفسى اجربة من زمان
نغم كانت بتتكلم بمرح بس آدم حس بوجعها لما نطقت كان نفسى اجربة من زمان
وحضنت آدم ودمعه نزلت من عيونها مسحت قبل ما حد يشوفها لكن آدم شافها ورنيم كانت بتعيط
أحمد راحلها: انا أسف على كل الوجع اللى عشتية فى حياتك تعرفى كان نفسى يكون ليا اخ او اخت ونلعب مع بعض بس كنت دايما لوحدى بس بعد ما لاقيتكم اوعدكم هعوضكم عن كل حاجه وفتح لها إيده ورنيم جريت على حضنة وكانت بتعيط
ثريا راحت لمحمد وهى بتعيط وندمانة على اللى عملتة: محمد انا اسفة عارفة إن غلطى كبير بس علشان خاطر ولادنا سامحنى
محمد بسخرية: ولادنا انتى خلينى فيها ولادنا انا بسببك خسرت بنتى بس ربنا عوضنى احنا خلاص ياثريا حكايتنا انتهت انا طلقتك كدا حكايتنا خلاص فركش
رفيف بعدم فهم: طلقتها وخسرت بنتك مين انا مش فاهمة حاجة خالص انتو مالكم النهاردة بتتكلموا بالالغاز كدا لية
آسر: رفيف انتى وعديتنى ان مفيش حاجه هتأثر على علاقتنا انا هحكيلك كل حاجه رفيف انتى يتيمة وو
الحلقه 29
تابع
رواية رفيف قلبي الفصل الثلاثون 30 والأخير من هنا
رفيف قلبى
